De joods-christelijke traditie

Het is opmerkelijk hoe trending topics ontstaan. Tot een week geleden had ik nooit nagedacht over hoe je het beste een kikker zou kunnen koken. En nu? Je kunt de televisie niet aanzetten of een avondje ontspannen naar het theater gaan of er wordt gesproken over het koken van kikkers. Inmiddels ben ik een van-horen-zeggen-expert. Het koken van een levende kikker is tegengesteld aan het koken van pasta. Meer wil ik er niet over kwijt. Mijn eerste reactie was: wie heeft dit ooit, serieus, in een klein pannetje op zijn gasfornuis geprobeerd? Tot ik terugdacht aan mijn horeca-ervaring bij Chinees-Indisch restaurant Hongkong. Nu waren kikkerbilletjes weliswaar niet zo populair (voor mij graag... ehh... nummer 67, de baaabi pan-gan?), maar zo af en toe liep ik toch met wankele knieën, hopend dat alle borden zouden blijven liggen, naar een tafeltje met nette mensen die de kikkerbilletjes hadden besteld. Een delicatesse, weet je wel? Terugdenkend aan deze momenten, zag ik voor me hoe de koks levende kikkers in pannen met lauw water leggen. Bah. Ik moet er niet aan denken. En het troost ook niet echt wanneer je erachter komt dat kikkerbilletjes niet worden afgesneden nadat de kikker gedood is... Gelukkig heeft dit kabinet geld vrijgemaakt voor de dierenpolitie! O, die was hiervoor niet bedoeld. Het koken van kikkers hoort immers bij onze joods-christelijke traditie...

Ook deed deze plotselinge trend van het wereldkundig maken van de beste tactieken voor dierenmishandeling me denken aan een vakantie van vroeger. We stonden op een camping in Italië en ik schuifelde op mijn hurken rond de tent, op zoek naar bijzonderheden. Plotseling zag ik hem. Een hagedis (of iets dat daarop lijkt). Nu had ik wel eens gehoord dat een hagedis zijn staart kon loslaten als hij in gevaar was, en dat er dan weer een nieuwe staart aangroeide. En dat een hagedis dit maar één keer in zijn leven kan doen. "Mama!!", riep ik. Mijn moeder kwam kijken naar mijn vondst en ik vroeg haar of het waar was dat een hagedis zijn staart kon loslaten. Ze verzekerde mij dat het zo was, maar verbood me om het uit te proberen. Dat was immers zielig. Als een hagedis maar één keer zijn staart kan loslaten, in geval van uiterste nood, mag je dit niet bij wijze van experiment en puur voor het vermaak testen. En ze liep weer weg om grote-mensendingen te doen. Gebiologeerd keek ik naar de hagedis. Zou het echt waar zijn, van die staart? En zou het echt maar één keer kunnen? Ik had toen nog niet door dat deze theorie op dat moment niet door mij te falsifieren zou zijn. Wanneer de staart immers zou loslaten als ik hem vastpakte, wist ik niet of het maar één keer kon. Waarschijnlijk zou de hagedis vluchten, en kon ik het dus niet nog eens proberen. En wanneer de staart niet losliet, wist ik niet of de hagedis hem uberhaupt zou kunnen loslaten. En toch... als hij losliet, wist ik dat het in ieder geval één keer kon. Hoe zou dat eruit zien? Nee, het mag niet. Mama heeft gezegd dat het zielig is.

...
(Zou het echt kunnen?)
...

Langzaam ging mijn kleine wijsvingertje in de richting van de staart. Van bovenaf benaderde ik de hagedis. En toen deed ik het. Ik legde mijn vinger op de staart van het beest. Hij schrok, en rende weg, de staart kronkelend onder mijn vinger achterlatend. Ik schrok ook. Het was echt zo! En toen besefte ik dat ik de hagedis had gebruikt om mijn nieuwsgierigheid te testen, en dat hij misschien hierdoor wel sneller dan noodzakelijk dood zou gaan. En dat was mijn schuld. Ik probeerde te doen alsof er niks gebeurd was en liep terug naar mijn familie, maar mijn beteuterde, schuldbewuste gezichtje verraadde me onmiddellijk. De dag erna was ik ziek. En de drie dagen erna volgden mijn zus en mijn ouders. Vier dagen lang zaten we ziek, zwak en misselijk vast op een camping in Italië. Te beroerd om iets te ondernemen. God straft onmiddellijk. Ook dat is een onderdeel van onze joods-christelijke traditie.