Lente

Ken je dat gevoel? Een constante toevoer van kriebels, die ervoor zorgt dat je mondhoeken niet meer in hun neutrale stand willen blijven staan. Ze worden als door onzichtbare touwtjes naar boven getrokken. De zon schijnt, de vogels kwetteren, de verdorde blaadjes die van de bomen zijn gewaaid, fladderen over het dakterras heen en weer, bij iedere zachte windvlaag. En dat jij daar dan staat en terugdenkt aan dat ene moment. Je voelt dat het bloosrood opnieuw door de huid van je wangen naar buiten toe wil. En dan te bedenken dat je niet eens weet welk moment dat ene moment is geweest. Er is iets gebeurd, je weet niet wat, en wanneer precies, maar opeens is het daar. Een gevoel van onoverwinnelijkheid.

Zoals die ene keer, dat je als puber met je vriendengroep, tijdens een feest waarbij je niet meer volledig nuchter bent, besluit te gaan belletje-lellen bij die ene vervelende leraar. En dat een van je vrienden dan jouw fiets op slot zet, als je gillend probeert weg te vluchten nadat je hebt aangebeld, kan daar niet eens iets aan veranderen. Of die keer dat je voor het eerst met je vriendje naar de dodenherdenking kijkt, op televisie. En dat jullie dan, omdat hij zijn been heeft gebroken, een matras naar beneden slepen, een afschuwelijk grote schaal lasagna maken, en dan, liggend in de woonkamer, nog even wachten met eten om twee minuten stil te zijn. En dat je dan vervolgens ieder jaar uitkijkt naar 4 mei, omdat je ooit op dat moment zo gelukkig was. Of dat moment waarop je ziet dat twee meiden aan de lippen hangen van de jongen die jij leuk vindt. En dat je dan schijnbaar koel langsloopt, hoort dat hij ze een vraag stelt, en zonder blikken of blozen een antwoord geeft. Een fout antwoord, maar dat deert jou, de onaantastbare, niks. En dat je dan doorloopt, en op je terugweg (je loopt daar heus niet expres twee keer langs) hoort wat het antwoord op de vraag was, en dan uitdagend zegt: "Dat zei ik toch?". En dat je dan ziet dat hij jou ook wil.

Ja, zo voelde het ongeveer. Als dat moment waarop je samen in een bijna-uitverkochte, veel te warme theaterzaal zit. En dat je dan in de pauze al had besloten dat op het podium niet zomaar een verhaal, maar jouw verhaal wordt verteld. En dat dan na de pauze opeens 'jullie liedje' wordt gespeeld (en dat terwijl je helemaal niet houdt van stellen met een 'ons liedje'). En dat je elkaar dan aankijkt en verliefd bent. Allebei, op dezelfde en op elkaar.

Ja, zo was het.